“Nooit meer oorlog”, zo klonk duidelijk de boodschap na het einde van de eerste wereldoorlog. Met dat doel voor ogen startten de politieke leiders van de overwinnaars begin 1919 in Parijs een conferentie die in juni van dat jaar uitmondde in “Het verdrag van Versailles”. De inwerkingtreding van het verdrag was op 10 januari 1920. Een opmerkelijke uitkomst van dat verdrag was de grondige hertekening van de kaart van Europa: Polen kwam terug op de kaart (het werd na 1815 verdeeld over Rusland, Pruisen en Oostenrijk), Duitsland moest gebieden afstaan (ondermeer het door Duitsland in 1870 veroverde Elzas-Lotharingen), België kreeg enkele Duitse grensgebieden (de Oostkantons), Joegoslavië kwam op de kaart, Oostenrijk-Hongarije werd ontmanteld (Hongarije moest 2/3 van zijn grondgebied afstaan), enz…  Het Ottomaanse Rijk (met ondermeer Palestina, Irak, de Koerden.) dat in 1918 mee ten onder gegaan was, werd verdeeld onder de overwinnaars, Frankrijk en Engeland.  Ondertussen weten we dat het doel “nooit meer oorlog” niet werd bereikt, want 20 jaar later startte een nieuwe oorlog met als een van de grote drijfveren: de “schande van Versailles”, zoals ze door nazi-Duitsland werd genoemd, ongedaan maken. En tot op vandaag is het Midden-Oosten een bron van instabiliteit en conflicten. Maar toch werd in het zog van dit verdrag een heel andere internationale politiek uitgebouwd, waarin samenwerking, mensenrechten en verdragen een plaats kregen: van Volkenbond naar Verenigde Naties, van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens naar het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten en het Verdrag inzake de Rechten van het Kind. Paul Lansu neemt ons mee in dit verhaal. Hij is priester en behaalde een master in de Vredesstudies aan de universiteit van Bradford (UK). Hij is bestuurder bij Pax Christi International en Pax Christi Vlaanderen.Hij heeft een jarenlange ervaring opgedaan op vlak van veiligheid en ontwapening, mensenrechten, vredesopbouw, spiritualiteit, theologie en interreligieuze dialoog.